तिच्या सर्वोत्तम गोष्टी बाहेर काढा

स्कॉट हबर्ड

जेव्हा एखादा पुरुष विवाहसमयी आपल्या वधूसमोर उभा राहून म्हणतो, “हो मी करीन,” तेव्हा देवासोबतचे त्याचे नाते अचानक नवीन आकार घेते.

तिच्यासोबतचे त्याचे नाते एक नवीन आकार घेते हे नक्कीच – दोघांचे एक होणे जितके नवीन तसेच. पण देवासोबतचे त्याचे नातेही तसेच होते. तो आता फक्त एक अविवाहित पुरूष म्हणून देवाशी संबंध ठेवणार नाही. तो आता एका शरीराचे मस्तक आहे, हव्वेबरोबरचा  आदाम आहे, पत्नीचा पती आहे.

प्रेषित पेत्र पुरुष कशाच्या धोक्यात आहे याची जाणीव देतो. “तुमच्या पत्नींसोबत समजूतदारपणे राहा,” तो पतींना सांगतो,  “म्हणजे तुमच्या प्रार्थनांत व्यत्यय येणार नाही” (१ पेत्र ३:७). अविवाहित पुरुषाच्या प्रार्थना निश्चितच अडथळा आणू शकतात – उदाहरणार्थ, जर तो पश्चात्तापी पापात जगत असेल (१ पेत्र ३:१२). परंतु त्याच्या लग्नाच्या दिवशी, पुरुषाच्या प्रार्थना जीवनात एक नवीन घटक प्रवेश करतो: तो आता आपल्या पत्नीशी कसे वागतो याचा थेट परिणाम देव त्याचे ऐकतो (किंवा नाही) यावर होतो. कारण देव अनीतिमान पतीच्या प्रार्थना ऐकत नाही.

जेव्हा एखादा पुरुष पती बनतो, तेव्हा त्याच्या शिष्यत्वाचा मार्ग त्याच्या विवाहाच्या खोल्यांमधून आणि दालनांमधून जातो. ज्याप्रमाणे आदाम हव्वेकडे दुर्लक्ष करून किंवा तिच्याशी गैरवर्तन करून देवाचे विश्वासूपणे चित्रण करू शकत नव्हता, त्याचप्रमाणे पती आपल्या पत्नीवर प्रेम केल्याशिवाय येशूचे चांगले अनुसरण करू शकत नाही. एक वाईट पती अजूनही एक चांगला कर्मचारी, एक चांगला क्रीडा प्रशिक्षक किंवा एक चांगला शेजारी असू शकतो, परंतु तो एक चांगला ख्रिश्चन असू शकत नाही.

देवाने पतीला दिलेल्या आवाहनाचे आपण अनेक प्रकारे वर्णन करू शकतो. परंतु एका विशिष्ट वर्णनाने माझे लक्ष वेधून घेण्यास मदत केली आहे (आणि मला संपूर्ण आयुष्यभर काम करण्याची संधी दिली आहे): एक चांगला पती आपल्या पत्नीमधील सर्वोत्तम बाहेर काढतो.

तिचे सर्वोत्तम बाहेर काढा

पती हा शब्द उच्चारताना प्रत्येक वेळी पत्नीचे सर्वोत्तम बाहेर काढण्याची ही हाक आपल्याला भेडसावते. कारण, पतीत्व करण्याचा एक अर्थ म्हणजे शेती करणे, कळ्यांमधून फुले आणि बियाण्यांमधून फळे काढणे. एक चांगला पती आपल्या पत्नीच्या आत्म्याच्या बागेत गुडघे टेकतो, देवाच्या कृपेने सुप्त सौंदर्य बाहेर काढण्यासाठी, पवित्र आत्म्याच्या हातात कुदळ बनण्यासाठी, त्याचे अद्भुत फळ देण्याच्या वापरण्यासाठी प्रयत्न करतो (गलती. ५:२२-२३). परिपूर्ण स्वर्गीय पतीप्रमाणे, एक चांगला पृथ्वीवरील पती आपल्या पत्नीला बहरण्यासाठी पोषण देतो (इफिस. ५:२५-२७). तो तिला देवाने दिलेल्या सर्वोत्तम गोष्टी बाहेर काढतो.

निश्चितपणे, या पतीच्या पाचारणाचा अर्थ असा नाही की एक स्त्री चांगल्या पुरुषाशिवाय असहाय्य आहे – रूथ, अबीगेल, हन्ना, फीबी आणि इतर याउलट साक्ष देतात. तसेच हे पाचारण असे सूचित करत नाही की पतीची धार्मिकता त्याच्या पत्नीच्या चांगुलपणाची हमी देते – काही भांडखोर स्त्रिया चांगल्या पुरुषांविरुद्ध भांडतात (नीतिसूत्रे २१:९). तसेच चांगल्या स्त्रीचे पतीवर होणारे खोल परिणाम पतीची जबाबदारी  कमी करत नाहीत.

तरीही, मुद्दा आणि सामान्य नमुना अजूनही कायम आहे. धार्मिक स्त्रीचे सौंदर्य बहुतेकदा धार्मिक पुरुषाच्या मातीत उत्तम प्रकारे फुलते. जसे  एक पती  तिचे सर्वोत्तम बाहेर काढण्यासाठी स्वतःला झोकून देतो.

आणि आपल्यासारखे सामान्य, अपूर्ण पती असे पुरुष कसे बनतात? मी देवभीरू पतींसाठी आवश्यक असलेल्या दोन सोप्या कृती सांगत आहे: तिच्यावर प्रेम करा आणि तिचे नेतृत्व करा.

तिच्यावर प्रेम करा

पहिली कृती आत पाहते. येथे आदाम हव्वेसाठी गातो (उत्पत्ती २:२३), शहाणा मुलगा “[त्याच्या] तरुणपणी केलेल्या स्त्रीसह आनंद करतो (नीतिसूत्रे ५:१८), प्रेमात पडलेला प्रियकर त्याच्या प्रियेच्या नजरेत हरवून जातो (गीतरत्न १:१५), आश्चर्यचकित झालेला पुरुष त्याच्या उत्कृष्ट वधूची स्तुती करतो (नीतिसूत्रे ३१:२८-२९). प्रेषित पौल आपल्याला सांगतो, “ख्रिस्त मंडळीवर प्रीती करतो” (इफिस ५:२५). आणि चांगल्या पतींना त्याचे मार्ग शिकायला आवडते. तिचे अंतरंग पाहून, आपण पत्नीतील सर्व सुंदर गोष्टींचे कौतुक करतो आणि तिला अधिक प्रेमात पाडतो.

प्रेम, अर्थातच, अनेक पाकळ्या असलेला गुलाब आहे. फक्त काही पाकळ्यांचा विचार करा.

तिचा आनंद घ्या

असे प्रेम बहुधा स्मित केल्यासारखे दिसते आणि हास्यासारखे ऐकू येते. ते विनोद करू शकते आणि नाचू शकते आणि पुरुषाला मूर्ख गोष्टी करायला लावू शकते. ते प्रेमाच्या नोट्स लिहिते आणि तिला हात धरून साहस करण्यास घेऊन जाते. ते एकदा गायलेल्या गाण्याला,  मुले, नोकरी, घरे आणि बिलांनी शांत करू देत नाही तर सामान्य दिवसांना एदेनच्या मुक्त आनंदाने भरण्याचे मार्ग शोधते.

“तुझे दिवस  आपल्या प्रिय स्त्रीबरोबर सुखाने घालव” उपदेशक आपल्याला सांगतो (उपदेशक ९:९). होय, “तुमच्या तारुण्याच्या पत्नीमध्ये आनंद करा” तिच्या प्रेमाने तुम्हाला वेडे बनवू द्या (नीतिसूत्रे ५:१८-१९). कारण असा आनंद  आपल्या त्या महान वराबद्दल काहीतरी अद्भुत आणि खरे सांगतो: तो कधीही त्याच्या वधूला कंटाळत नाही.

“एका धार्मिक स्त्रीचे सौंदर्य बहुतेकदा धार्मिक पुरुषाच्या मातीत उत्तम प्रकारे फुलते.”

काही फुले सूर्याच्या दर्शनाने आपले डोके वर काढतात; अनेक पत्नी आपला पती दिसताच आनंदी आणि कौतुकाने त्याच्याकडे पाहतात. प्रत्येक विवाहित क्षणात खोल आनंदाची कविता, ओसंडून वाहणारा आनंद नसतो. काही दिवस, आपण कराराच्या निष्ठेचे पाणी आणि गद्य घेऊन जगतो. पण जर आपल्या विवाहांनी कधीही पांढरे कपडे घातले नाहीत, आनंदाचे तेल स्वतःवर लावले नाही आणि म्हटले नाही, ” माझे प्रिये, माझे सुंदरी, ऊठ, चल, ये” (गीतरत्न २:१३), तर तिच्यातील काही सर्वोत्तम आतच लपलेले असेल.

तिची सेवा करा

आपल्या प्रभू येशूमध्ये, प्रीती त्यागाशी हात जोडते. त्याची मंडळीवर प्रीती होती म्हणून त्याने “तिच्यासाठी स्वतःला अर्पण केले” (इफिस. ५:२५). आता त्याच्याशी एकरूप होऊन, मंडळीला त्याचे दररोजचे पोषण आणि संगोपन मिळते. तो तिच्यावर स्वतःचे शरीर म्हणून प्रेम करतो आणि तिची सेवा करतो (इफिस ५:२९-३०). आणि म्हणूनच, हाच नमुना इतर आनंदी पतींमध्येही असतो.

एक धार्मिक पतीच्या सेवेमध्ये निःसंशयपणे सर्व प्रकारच्या व्यावहारिक कर्तव्यांचा समावेश असेल. घर नीटनेटके ठेवण्यास मदत करा; कुटुंबासाठी योजना करा; रात्रीच्या जेवणानंतर स्वच्छता करा; जेव्हा ती बाहेर जाते तेव्हा मुलांसोबत नियमित, घाई न करता वेळ घालवा – तो तिच्या कामांच्या यादीतून, तिच्या वेळेतून तिच्यावरील शक्य तितके ओझे उचलेल. पण एक ख्रिस्ती पती खोलवर देखील पाहतो आणि विचारतो की तो तिच्या आत्म्याची सेवा कशी करू शकेल?.

तो केवळ तिच्या बाह्यस्वरूपाचेच नव्हे तर तिच्या आंतरिक स्वरूपाचे पोषण आणि जतन कसे करू शकेल (इफिस ५:२९)? देवाच्या वचनाच्या शुद्ध पाण्याने तो तिचे हृदय कसे धुवू शकतो (इफिस. ५:२६)? शेवटी, जरी येशू पतींचा वापर करतो, तरी पत्नीमधील सर्वोत्तम गुण बाहेर काढण्याची शक्ती फक्त त्याच्याकडेच आहे. तर बायबल वाचन, प्रार्थना आणि सहवासाची कोणती लय एक पुरुष आपल्या कुटुंबाच्या जीवनात विणेल जेणेकरून ती, मरीयेप्रमाणे, तिच्या प्रभूच्या चरणी वारंवार थांबेल (लूक १०:३९)?

तिचा सन्मान करा

जो पती आपल्या पत्नीचा आनंद घेतो आणि आपल्या पत्नीची सेवा करतो तो निश्चितच आपल्या पत्नीचा सन्मान करतो. पण एका चांगल्या पतीचा सन्मान आणखी पुढे जातो. तो तिला जवळ घेतो आणि तिच्यासह हसतो, तिला मदत करतो आणि तिच्याबरोबर देवाचे वचन बोलतो एवढेच नव्हे तर  तो तिची स्तुती करण्यासाठी आवाजही उंचावतो. नीतिसूत्रे ३१ मधील पतीप्रमाणे, तो असे शब्द बोलतो जे तिच्या श्रेष्ठतेचे प्रतिबिंब तिला दाखवतात (नीतिसूत्रे ३१:२८-२९).

प्रेषित पेत्र सन्मान हा एक पतीचा विशेषाधिकार म्हणून ओळखतो आणि  असे करताना तो आपले लक्ष सर्वात खोल आदर कुठे द्यावा याकडे वेधतो. तो म्हणतो, “तुम्ही उभयता जीवनरूपी कृपादानाचे समाईक वतनदार आहात, म्हणून तुम्ही त्यांना मान द्या” (१ पेत्र ३:७). तुमची ही पत्नी,   ती राणी आहे, देवाची कन्या आणि अनंतकाळची वारस आहे. अंतःकरणातील गुप्त मनुष्यत्व,  अविनाशी सौंदर्य: तिचा सौम्य आणि शांत आत्मा, कोणत्याही भयप्रद गोष्टीला घाबरण्यास तिचा नकार (१ पेत्र ३:४, ६); हे या स्वर्गीय वारसाचे खरे सौंदर्य जगाला दिसू शकणार नाही.  पण अशा सौंदर्याचा तुमच्यावर जरूर  परिणाम होऊ द्या.

अर्थातच, एका धार्मिक पतीची स्तुती खोटी असू शकत नाही; तो खुशामत करू शकत नाही. परंतु मला वाटते की बहुतेक पती उलट दिशेने चूक करतात: अयोग्य रित्या स्तुती करून नाही, तर आपली पत्नी आपल्यासमोर स्तुतीला  लायक अशा गोष्टी करत असताना गप्प राहून. तथापि, जेव्हा ही शांतता मोडली जाते, तेव्हा पतीची स्तुती बहुतेकदा फळ देते. जेव्हा तो तिच्यातील कृपेचा आदर करतो – ती लक्षात घेऊन, तिच्यावर प्रेम करून, तो बोलून दाखवून, तिला अधिकाधिक पुढे आणण्यास मदत करतो.

तिचे नेतृत्व करा

आतापर्यंत, आपण पतीच्या आंतरिक क्रियेचा विचार केला आहे. पण एक चांगला पती, जो आपल्या पत्नीच्या सर्वोत्तम गुणांना बाहेर काढतो, ते बाहेरूनही दाखवतो. तो तिच्यावर प्रेम करतो. हो, आणि अनेकदा तिच्या डोळ्यात पाहतो. पण तो तिचे नेतृत्व देखील करतो, तिला विवाहापेक्षाही मोठ्या मोहिमेवर सामील होण्यासाठी आमंत्रण देतो.

देवाने हव्वेला आदामाला केवळ यासाठीच दिले नाही की तो तिच्यावर प्रेमाची कविता गाईल, तर ते दोघेही संपूर्ण जगावर देवाच्या राज्याची कविता गातील (उत्पत्ती १:२८). त्याने त्या दोघांना केवळ एकच नव्हे तर अनेक बनण्याचा हेतू ठेवला होता, कारण त्यांनी एकत्रितपणे पृथ्वीवर देवाची प्रतिमा वाढवली. त्याने त्यांना ध्येयासाठी विवाह दिला – एक ध्येय जे आतील प्रेमाशिवाय यशस्वी होऊ शकत नाही, परंतु जर आतील प्रेम कधीही बाह्य दिशेने वळले नाही तर ते यशस्वी होऊ शकत नाही. आणि जसे अनेक पतींनी शोधून काढले आहे की, जेव्हा स्त्री तिचे हृदय, तिचे मन, तिचा आत्मा इतरांच्या गरजेकडे वळवते तेव्हाच तिच्यातील सर्वोत्तम गुण दिसून येतात.

कोणत्या प्रकारच्या गरजेकडे? या प्रश्नाची उत्तरे अनेक आहेत. कोणत्याही ख्रिश्चन विवाहाचे ध्येय येशूच्या महान आज्ञेवरून (मत्तय २८:१९-२०) घेता येईल. परंतु त्या फलकाखालील शक्यता विस्तृत आहेत. मार्गदर्शनासाठी, पतीला देवाने दिलेल्या देणग्यांकडे पाहावे लागेल आणि त्यात त्याची सर्वात मोठी पृथ्वीवरील देणगी म्हणजे त्याची पत्नी.

कदाचित देवाने तुमचा विवाह अशा प्रकारे फुलवला असेल की हरवलेल्या लोकांच्या कापणीच्या शेतात तुम्ही फळ द्यावे. कदाचित त्याने तुमच्या पत्नीला अनेक मुलांना जन्म देण्यास, संगोपन करण्यास आणि दत्तक घेण्यास सक्षम बनवले असेल. कदाचित तिच्याकडे आदरातिथ्य करण्याची देणगी असेल आणि परिसरात सुवार्ता सांगण्याचे  कौशल्य असेल. तिच्या देणग्या काहीही असोत, पती ज्या पद्धतीने नेतृत्व करतो त्याद्वारे तो त्यांना बाहेर काढेल किंवा  त्यांना पुरेल, त्यांचा जास्तीत जास्त फायदा घेईल किंवा त्यांना शांत करेल.

माझ्या स्वतःच्या विवाहात, लहान मुलांच्या आणि चर्चच्या गरजांनी माझ्या पत्नीमध्ये असे सौंदर्य निर्माण केले आहे जे मी स्वतः कधीही करू शकलो नसतो. आणि आश्चर्यकारकपणे, तिला तिचे दिवस लहान मुलांसाठी आणि संतांच्या गरजांसाठी, घर आणि सहभागितेच्या गरजांसाठी समर्पित करताना पाहून  माझे तिच्यावरचे प्रेम बहुगुणित झाले आहे.

असे अनेकदा घडते. एक अद्भुत चक्र सुरू होते: एक पुरुष आपल्या पत्नीवर प्रेम करतो आणि तिला देवाच्या कार्याच्या मोहिमेसाठी घेऊन जातो – आणि मोहिमेवर असताना, तो अधिक प्रेमात पडतो. आणि कालांतराने, देवाच्या खूप दयेने (कारण आपण पती अनेकदा आपल्या पाचारणात अडखळतो), तिच्या आत्म्याची बाग अधिक फुललेली आणि सुगंधित होते. आणि पाहण्यासाठी डोळे असलेल्या कोणालाही त्या वधूची झलक पहायला मिळते, जी एके दिवशी “वैभवात” प्रकट होईल (इफिस ५:२७), तिच्या परिपूर्ण वराची परिपूर्ण प्रिया.